Primaire artrose

Dit is de meest gediagnosticeerde vorm van artrose en wordt beschouwd als grotendeels te wijten aan "slijtage" in de loop van de tijd. Hierdoor wordt het geassocieerd met veroudering; in feite is leeftijd de belangrijkste risicofactor voor artrose en hoe langer een persoon zijn gewrichten gebruikt, hoe groter de kans dat hij aan deze vorm van artrose lijdt. Theoretisch betekent dit dat primaire artrose onvermijdelijk is als we oud genoeg worden.

Mensen hebben de neiging om dit type artrose te ontwikkelen vanaf de leeftijd van 55 of 60 jaar. Het kan gelokaliseerd zijn in bepaalde gewrichten; daarom wordt primaire artrose gewoonlijk onderverdeeld naar de plaats van betrokkenheid (bijv. handen en voeten, knie, heup), hoewel het ook meerdere gewrichten kan omvatten.

Secundaire artrose

Deze vorm van artrose is het gevolg van factoren die een verandering in de micro-omgeving van het kraakbeen veroorzaken. Dergelijke factoren omvatten trauma, aangeboren gewrichtsafwijkingen, metabole defecten, infecties, ziekten en aandoeningen die de normale structuur en functie van kraakbeen veranderen (bijvoorbeeld reumatoïde artritis, jicht).

Secundaire artrose komt meestal voor bij relatief jonge personen van ongeveer 45 of 50 jaar.

Veelvoorkomende risicofactoren die kunnen leiden tot secundaire artrose zijn:

Trauma: het breken van een bot (vaak tijdens sporten) vergroot de kans dat een persoon artrose ontwikkelt in het gewonde gewricht. Helaas betekent dit ook dat de persoon op jongere leeftijd meer kans heeft op artrose dan degenen met primaire artrose.

Obesitas: in een stand met één been wordt 3-6 keer het lichaamsgewicht van een persoon over de knieën overgebracht. Het ligt dan ook voor de hand dat een toename van het lichaamsgewicht leidt tot extra kracht op de knieën tijdens het lopen. Dit gewicht drukt op de gewrichten (vooral in de knieën en heupen) en zorgt ervoor dat ze sneller slijten.

Sedentaire levensstijl: Dit bevordert niet alleen gewichtstoename, maar inactiviteit is ook gecorreleerd met zwakkere spieren en pezen rond de gewrichten. Dit verhoogt het risico op het ontwikkelen van artrose omdat de spieren niet sterk genoeg zijn om de gewrichten goed uitgelijnd, stabiel en ondersteund te houden. Daarom is het zo belangrijk om deel te nemen aan low-impact activiteiten die de nadruk leggen op rekken, versterken, houding en bewegingsbereik. Deze omvatten aerobics, zwemmen en yoga.

Erfelijkheid: Epidemiologische studies van de familiegeschiedenis hebben recent bewijs geleverd van een genetische invloed op artrose (vooral in de handen, knieën en heupen). Tweelingstudies hebben aangetoond dat de erfelijkheidsgraad varieert afhankelijk van het aangetaste gewricht, maar over het algemeen suggereren ze een erfelijkheidsgraad van artrose van 50% of meer. Studies hebben ook de betrokkenheid gesuggereerd van specifieke chromosomen (bijv. 2q, 9q, 11q en 16p) en genen zoals CRTM (kraakbeenmatrixeiwit), CRTL (kraakbeenlinkeiwit) en collageen II, IX en XI.

Overmatig gebruik van gewrichten: Dit is ofwel te wijten aan herhaaldelijk gezamenlijk gebruik tijdens een beroep of tijdens een ontspannen activiteit. Een van de redenen waarom dit tijdens het werk gebeurt, is dat de spieren gedurende lange dagen geleidelijk vermoeid raken en niet langer dienen als effectieve gewrichtsbeschermers.

Andere aandoeningen: deze kunnen perifere neuropathieën en neuromusculaire aandoeningen omvatten die abnormale belasting van het gewricht veroorzaken. Ziekten die ontstekingen veroorzaken, zoals reumatoïde artritis, kunnen het risico op het krijgen van artrose op latere leeftijd vergroten.